Leopold Staff
img1.png

Lepold Staff urodził się 14 listopada 1878 roku we Lwowie jako syn cukiernika, Franciszka Staffa i Leopoldyny z Fuhrhernów. Leopold miał rodzeństwo – oprócz niego było jeszcze sześcioro dzieci, w tym zdolny brat, dobrze zapowiadający się poeta i prozaik, Ludwik Maria, który zmarł na gruźlicę w wieku 24 lat. Staff skończył V gimnazjum klasyczne bernardyńskie, po czym w 1897 roku rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie Lwowskim. Po dwóch latach przeniósł się na filozofię, którą kierował między innymi Kazimierz Twardowski, był słuchaczem wykładów polonistycznych Pilata i Bruchnalskiego. Uczęszczał na seminarium romanistyczne Edwarda Porębowicza, autora przekładu „Boskiej komedii” Dantego. Udzielał się w Kółku Literackim przy Stowarzyszeniu Czytelni Akademickiej. Stąd wyniósł liczne przyjaźnie, między innymi z krytykiem literackim Ostapem Ortwinem, Stanisławem Antonim Muellerem. Zaangażował się nie tylko w lokalne pismo literackie, ale i w krakowską „Młodość”, której był przewodniczącym w latach 1898 – 1899. Rozszerzył swoją działalność literacką na spotkaniach Płanetników w willi poetki Maryli Wolskiej, „Zaświeciu”. Grono miało charakter nieformalnej grupy literackiej. Poza tymi spotkaniami brał udział w wieczorach organizowanych w zakopiańskim domu Pawlikowskich „Pod Jedlami” oraz w Ossolineum i w Związku Naukowo-Literackim. Debiutował w 1900 roku na łamach „Tygodnia”, „Teki” i „Krytyki”. W 1901 roku zadebiutował właściwie, bo tomikiem poezji pt. „Sny o potędze”. Przed 1905 rokiem podróżował po Włoszech, skupiając się zwłaszcza na Florencji, w latach 1902-1903 przebywał w Paryżu, gdzie się dokształcał. W 1902 roku we Lwowie ukazał się poemat Staffa „Mistrz Twardowski. Pięć sonetów o czynie”, który to zbiór stanowi niejako kontynuację myśli aktywistycznej zawartej i propagowanej w debiutanckim tomiku. Obie pozycje są zresztą świadectwem recepcji filozofii niemieckiego myśliciela Friedricha Nietzschego, którego pisma, wraz z Wacławem Berentem, Stanisławem Wyrzykowskim, Konradem Drzewieckim i Stefanem Fryczem, tłumaczył i redagował poeta. W latach 1909 – 1914 Staff pracował dla Bernarda Połonieckiego z Księgarni Polskiej, redagując serię wydawniczą Symposion,
na którą zebrało się 20 tomów dzieł eseistycznych i filozoficznych, głównie autorów światowych, w tym 14 tomów dzieł Nietzschego. Wtedy właśnie Staff pogłębił swoje zainteresowanie filozofią Niemca, które znalazło odzwierciedlenie w poezji. Później wraz z Władysławem Rzymowskim kontynuował dzieło translatorskie pod nazwą „Panteon”. Publikował w „Tygodniku Literackim i Artystycznym, który pełnił rolę dodatku do „Słowa Polskiego”, poza tym można było poznać jego twórczość ze „Sztuki” i „Chimery”. Przyjaźnił się z Marylą Wolską i Józefem Rufferem, którego był rówieśnikiem, korespondował zaś między innymi z Ortwinem, Przesmyckim, Feldmanem, Orkanem,
Kasprowiczem, Żeromskim i Makuszyńskim. Na roku 1914 kończy się okres lwowski Leopolda Staffa, bowiem po tym czasie poeta wyjeżdża w głąb Rosji, lata wojny 1915 – 1918 spędza w Charkowie. W latach 1920 – 1921 współredaguje między innymi z Wacławem Berentem „Nowy Przegląd Kultury i Sztuki”. Od 1918 roku mieszkał w Warszawie, ale była to egzystencja na progu nędzy, Staff żył
właściwie tylko dzięki zasiłkom tajnego Uniwersytetu Warszawskiego i Delegatury Rządu.. Rok 1927 przynosi mu państwową nagrodę literacką (potem dostanie ją jeszcze w 1951 roku), dwa lata później dostaje nagrodę Lwowa. W 1933 roku zostaje członkiem Polskiej Akademii Literatury (w latach 1934 – 1939 pełnił funkcję wiceprezesa). Nagrodę Warszawy otrzymuje w 1938 roku, a w roku następnym doktorat honoris causa Uniwersytetu Warszawskiego. Przeszedł przez przejściowy obóz w Pruszkowie, tułał się po południu Polski, między innymi mieszkał w przytułku na probostwie u lokalnego wikariusza, księdza Antoniego Boratyńskiego w Starachowicach. Potem zaczepił o Kraków i
Pławowice u Morstinów (którzy w międzywojniu organizowali u siebie zjazdy poetów). Rok 1948 przynosi mu nagrodę PEN Clubu za przekłady. W 1949 roku wraca do Warszawy, w tym samym czasie zostaje uhonorowany doktoratem honoris causa Uniwersytetu Jagiellońskiego. Umiera nagle 31 maja 1957 roku w Skarżysku-Kamiennej w czasie wypoczynku na plebanii księdza Boratyńskiego. Zostaje pochowany na warszawskich Powązkach.

O ile nie zaznaczono inaczej, treść tej strony objęta jest licencją Creative Commons Attribution-ShareAlike 3.0 License